donderdag 5 februari 2009

Verwondering














Soms verbaas ik me erover, hoe weinig ik eigenlijk zie. Ik ga zo op in mijn eigen gedachten, mijn wereld, mijn drukte, dat de echte wereld om me heen onopgemerkt blijft. Mijn zicht is beperkt tot het functionele landschap. Hier een drukke straat, daar een zebrapad, verderop mijn auto, waar is de parkeerautomaat, de pin, een drogist. Ondertussen loop ik honderden mensen voorbij, die niet bij me binnenkomen. Die ik slechts ervaar als een massa, een kluwen, waar ik mezelf doorheen moet loodsen. Ik zie de kinderwagen maar niet de baby. Ik zie een klein bewegend obstakel maar geen kind. Ik zie een auto maar geen gezin op wielen.

Alleen als mijn tijd helemaal van mezelf is, mijn agenda leeg en mijn hoofd rustig onthaast, dan openen mijn ogen zich. De charme van vakantie, een dagje weg, een vreemde plaats: met open ogen rondlopen. Daarom ken ik alle plekken waar ik ooit geweest ben beter dan mijn eigen woonplaats. Amsterdam is zo'n plek voor mij. Hoe minder ik er kom, hoe meer ik zie, me verwonder, observeer, nadenk over wat ik zie, alles wat niet in mijn agenda staat.

Zomaar wat rondbanjeren door Amsterdam, in een winkelstraat lopen en geen kleren hoeven kopen, dat is prettig. Alleen maar kijken. Pas als ik uitgekocht ben zie ik de etalagepop en niet alleen de kleding. Een hip meisje in een rood geruit rokje, ruziezoekend kijkend naar haar buurpop, de stoere jongen de buit. Ik zie snobistische slanke popjes, akelige beenloze strakgekapte trutjes met leren jasjes en lijzige modepopjes, betekenisvol starend naar de winkelpui aan de overkant. Hier en daar een zwarte pop, alleen in hippe winkels en altijd van het type Naomi Campbell: zwart maar niet te, een brede mond maar een slanke neus, en kroeshaar is uit. En in elk kleurtje is de blik strak, met z'n allen veel te hip voor een glimlach. Zij zien mij niet.

Kijk de komende dagen ook eens op mijn fotoblog.